Βλέπω τον κόσμο να
θέλει να ζει
δίχως ειρήνη, χωρίς
προσευχή,
δίχως ελπίδα και πίστη μεσ’ στην καρδιά του.
Κι έρχεται Εκείνος δακρυσμένος,
κι έγινε πίκρα ο ουρανός.
Πείτε, πού ακούστηκε στον κόσμο
να κλαίει ο Θεός;
Αχ και να ήμουν πεφταστέρι
στης Παναγιάς την αγκαλιά,
και να καρτέραγα την ώρα που την μπόρα
θα
‘σβηνα μόλις το ζητούσε μια καρδιά.
Κάνε Χριστέ μου, μια
νύχτα να βγω,
σεργιάνι στο δρόμο και στον ουρανό,
και με τα’ αστέρια τα
άλλα, δρόμο να στήσω.
Να περπατήσουν τα παιδιά Σου,
να 'ρθουν κοντά
Σου, Σταυραετέ.
Να ζεσταθούν στην αγκαλιά Σου,
Πατέρα κι Ουρανέ.
Όμως, δεν είμαι πεφταστέρι
αληθινό στον ουρανό.
Βγαίνω στο σκοτεινό μου δρόμο κάθε νύχτα
μια λέξη, Θεέ μου, ψιθυρίζω: Σ’ αγαπώ.
