Ἀπό τή ζωή τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ
Ἀρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως καί Κριμαίας
Παράλληλα μέ τίς σπουδές του καί τίς ἀναζητήσεις του μελετοῦσε μέ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια τήν Ἁγία γραφή. Πολλά σημεῖα τοῦ εὐαγγελίου τόν συνέπαιρναν. Τά ὑπογράμμιζε μέ κόκκινο μελάνι. Αὐτό τό εὐαγγέλιο τό κράτησε μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, ἔγινε ὁ ἀχώριστος σύντροφός του. Ἰδιαίτερα ὅμως τότε ἕνα χωρίο τοῦ κατά Ματθαῖον εὐαγγελίου τόν συγκλόνισε καί ἔνιωσε τό πρῶτο μεγάλο σκίρτημα, τήν πρώτη κλήση τοῦ Θεοῦ γιά τό δρόμο τῆς ἀφιέρωσης. «Ἰδών δέ (ὁ Ἰησοῦς) τούς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περί αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καί ἐρριμμένοι ὡς πρόβατα μή ἔχοντας ποιμένα. Τότε λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ὁ μέν θερισμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι. Δεήθηκε οὖν τοῦ Κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τόν θερισμόν αὐτοῦ».
Νά πῶς περιγράφει ὁ ἴδιος τά συναισθήματά του:
«Πολλά σημεῖα στό εὐαγγέλιο μοῦ εἶχαν κάνει μεγάλη ἐντύπωση… Ἀλλά τίποτα δέν μποροῦσε νά συγκριθεῖ μέ τό βάθος τῆς ἐντυπώσεως πού μοῦ προκάλεσε αὐτό τό χωρίο. Ἀνασκίρτησε ἡ καρδιά μου καί ἀναφώνησα σιωπηλά: “Ὦ Κύριε! Σοῦ λείπουν οἱ ἐργάτες; ” Ἀργότερα ὅταν εἶχα γίνει ἕνας ἀπό τούς ἐργάτες στόν ἀμπελώνα τοῦ Κυρίου, ἤμουν σίγουρος ὅτι αὐτό τό κείμενο τοῦ εὐαγγελίου ἦταν τό πρῶτο κάλεσμα τοῦ Κυρίου νά ἀφιερωθῶ στή διακονία Του».
Ἀπό τό βιβλίο ΑΧΡΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΟΥΚΑΣ, τοῦ Ἀρχιμ. Νεκταρίου Ἀντωνοπούλου.
