Ὁ καθένας μας εἶναι ἕνα λουλούδι μέσα στο λιβάδι τῆς ζωῆς. Ὅπως τό λουλούδι, ἔτσι καί ὁ καθένας μας. Ἔχει τή δική του προσωπικότητα, τό δικό του σχῆμα, τό δικό του χρῶμα καί ἄρωμα καί ἰδίως τή δική του θέσι μέσα στή ζωή. Ὅλα αὐτά, τά προσωπικά χαρακτηριστικά πρέπει μ’ εὐγνωμοσύνη νά τά ἀποδεχθῆ ὁ καθένας μας.
Συνήθως ὁ ἄνθρωπος δέν εἶναι εὐχαριστημένος ἀπό τά προσωπικά του χαρακτηριστικά. Θά ἤθελε τόν ἑαυτό του κάπως διαφορετικό. Θά προτιμοῦσε λ.χ. νά εἶναι ἄνδρας καί ὄχι γυναίκα (ἤ τό ἀντίθετο)· θά τοῦ ἄρεσε νά εἶναι ψηλότερος ἤ δυνατώτερος κλπ. θά ἤθελε νά ἔχει περισσότερα χρήματα, ἄλλη κοινωνική θέσι ἤ διαφορετικό ἐπάγγελμα... κ.ο.κ.
Κι’ ὅμως τό πρῶτο μεγάλο μάθημα τῆς ζωῆς πού πρέπει ὁ καθένας μας νά μαθαίνη εἶναι ἡ ἀποδοχή τοῦ ἑαυτοῦ μας. Τά προσωπικά χαρακτηριστικά εἶναι ἡ σφραγίδα τοῦ Θεοῦ στόν καθένα μας. Κανείς δέν μπορεῖ νά κατηγορήσει τό θεῖο Δημιουργό μας, ὅτι στήν προσωπική του περίπτωσι ἔκανε λάθος. «Μενοῦνγε, ὦ ἄνθρωπε, σύ τίς εἶ ὁ ἀνταποκρινόμενος τῷ Θεῷ; μή ἐρεῖ τό πλάσμα τῷ πλάσαντι, τί μέ ἐποίησας οὕτως;» (Ρωμ. θ΄ 20). Ἡ ἀποδοχή τοῦ ἑαυτοῦ μας, τῶν σωματικῶν καί ψυχικῶν ἰδιοτήτων μας ἀποτελεῖ τή βάσι γιά τήν ἐπιτυχία στή ζωή. Ἡ συμφιλίωσις μέ τόν ἑαυτό μας εἶναι ἡ προϋπόθεσις γιά μιά δημιουργική καί καρποφόρο ζωή.
Διότι τό δεύτερο μάθημα στή ζωή εἶναι νά μάθη ὁ καθένας μας ν’ ἀνθίζη, νά εὐωδιάζη καί καρποφορῆ ἐκεῖ ὅπου τόν φύτεψε τό χέρι τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὁ καθένας μας ζῆ καί κινεῖται μέσα σ’ ἕνα ἀνθρώπινο, κοινωνικό περιβάλλον. Ἡ παρουσία μας μέσα στό περιβάλλον αὐτό πρέπει νά εἶναι θετική, οἰκοδομητική, δημιουργική. Δέν ὑπάρχει ἀνθρώπινος τύπος ἤ χαρακτήρας πού δέν μπορεῖ νά εἶναι εὐεργετικός στό περιβάλλον του. Μέσα στήν ἀνθοδέσμη τῆς ἀνθρώπινης κοινωνίας, ὁ καθένας μας ἔχει τήν ὀμορφιά του, τό ἄρωμά του. Ἀρκεῖ νά προσφέρη μέ ταπείνωσι καί εὐχαρίστησι αὐτό πού τοῦ χάρισε ὁ Δημιουργός.
Ἀπό τόν καθένα μας ἐξαρτᾶται ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία νά γίνη ἕνα ὄμορφος καί εὐωδιαστός κῆπος.
«Κύριε, κάνε μέ ὄργανο τῆς εἰρήνης σου.
Ὅπου ὑπάρχει μῖσος, νά δείχνω ἀγάπη.
Ὅπου ὑπάρχει ἀδικία, νά δείχνω συγνώμην.
Ὅπου ὑπάρχει ἀμφιβολία, νά δείχνω πίστι.
Ὅπου ὑπάρχει ἀπελπισία, νά δείχνω ἐλπίδα.
Ὅπου ὑπάρχει σκοτάδι, νά δείχνω φῶς.
Ὅπου ὑπάρχει λύπη, νά δείχνω χαρά.
Ὤ Θεῖε Διδάσκαλε, δός ὥστε,
νά μή ζητῶ τόσο νά παρηγοροῦμαι ὅσο νά παρηγορῶ·
νά μή ζητῶ τόσο νά κατανοοῦμαι ὅσο νά κατανοῶ·
νά μή ζητῶ τόσο νά ἀγαπῶμαι ὅσο νά ἀγαπῶ.
Διότι ὅταν δίνουμε, παίρνουμε·
ὅταν συγχροῦμε, συγχωρούμαστε·
ὅταν πεθαίνωμε, γεννιώμαστε στήν αἰώνιο ζωή».
(Ἅγιος Φραγκῖσκος, τῆς Ἀσσίζης).
Ἀπό τό βιβλίο «Ἀνεβαίνοντας…», τοῦ ἐπισκόπου Ἀχελώου ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ.
